第二天一早，马可睁开了眼，眼前洒满了金色的阳光，身体充满了力量。

经过了一夜的修炼，他的精神和肉体都得到了极大的滋养，真是神清气爽。

“铛铛铛”马可敲了敲隔壁李然的房门，门开，两人相视一笑，那是默契，无需多言。

进了李然屋里以后，马可对着窃听器打了个哈欠，然后来了一段诗朗诵：

Y mae hi'n gwydr o fewn ac arweiniad,

Ar yr ardd, a'r gorllewin, a'r glir,

Y mae hi'n cyfan a'r gaeth,

Y mae hi'n cwrdd drwy ddaear.

O! Gwell na'i blaen yn y tro,

Er mwyn cyflymder a chofio'r gog;

Pryd hwyr, fel y darpar yn y trog,

Cloi ei fflam a chroesant y ffug.

Nid oes dim i'r arian hon,

A'r llif a'r ddaear, a'r sgraff a'r spegiant,

Ond hefyd y mae hi'n dyfnder a'r byd,

Y mae hi'n cyfan a'r gaeth.

随着诗句的流淌，马可的身体似乎也在跟随着诗歌的节奏起舞。

他的手指轻轻地在空中划过，仿佛是在描绘着梦中的景象。

他的眼神时而凝视远方，时而紧闭，完全沉浸在诗歌构建的梦幻世界中。

那感情抒发的，极其真挚。

朗诵结束后，马可朝李然眨眨眼，嘴角挂着一丝得意的笑意，监听的孙子们，估计听不懂吧！“哈哈”，找人破译去吧！

李然看到楚帆促狭的表情，眼中闪过明了，他的脸上也露出了开心的笑容。